در این مقاله بخوانید
ترس از مواجهه با تاریکی
خیلی از ما از جستجو در تاریکی هامون می ترسیم چون تو تاریکی چیزایی رو قایم کردیم که نمی خواهیم و نمی تونیم ببینیم شون !!
می دونید چرا در سن دو سالگی ترس از تاریکی در بچه ها شکل می گیره در حالی که تا قبل از اون از تاریکی ترس ندارند !؟
قبل از سن دو سالگی ما ذهن نیستیم ، دنیا سراسر برامون عشق ،
به پدر و مادر و کسایی که نقش والدین رو برای ما دارند اعتماد داریم و فکر می کنیم دوست داشتنی و مورد پذیرش شون هستیم.
اما وقتی داریم به دو سالگی نزدیک می شیم کم کم متوجه واکنش های والدین ، تغییر ظاهرشون ، و پذیرش و نپذیرش و تا حدود اندکی خوب و بد و تایید و عدم تایید می شیم.
تاریکی
از اونجا یه روزنه تاریکی در ذهن ما باز می شه و شروع می کنیم به تشکیل بخش تاریکی در درون مون که بهش می گیم سایه.
و این بخش مثل یه اندوخته ای می شه از ما که فقط شامل بخش های نپذیرفتنی مونه و البته برای خود ما ترسناکه.
بخش تاریکیه که درست نمی دونیم چیه و ازش می ترسیم نقطه تاریکی در صفحه شفاف و نورانی درون مون که آروم آروم شروع می کنه به بسط و گسترش در ما و ذهن رو می سازه.
پذیرش و عدم پذیرش ، خوب و بد ، قضاوت کردن ، خشم و تنفر ، کینه ، حسد همه اینها در این بخش رشد پیدا می کنه.
و می شه غول تاریکی هامون و ترس هامون درست زمانی نقطه تاریک درون ما شکل می گیره که ما متوجه می شیم ممکنه پذیرفته نشیم.
ممکنه دوست داشته نشیم و این آغاز ترس بی پایان و تاریکی درون ماست.
و آغاز ذهن و پایان عشقه بدون قید و شرط برای ما شروع بازی ترس از تاریکی!!!
