ثبیت دهانی به حالتی روانی-جنسی گفته می‌شود که در شکل گیری شخصیت هر فرد تاثیر دارد. نظریه رشد شخصیت فروید مفهوم تثبیت دهانی را بیان می‌کند.

مرحله دهانی:

در خلال این مرحله، تنها راه تعامل نوزاد با جهان خارج از طریق دهان است و در نتیجه واکنش مکیدن اهمیت خاصی دارد. دهان برای خوردن، ضرورت دارد و نوزاد از تحریک دهانی از طریق فعالیت‌های ارضاءکننده‌ای نظیر مکیدن و مزه کردن، لذت می‌برد. به دلیل آن که نوزاد به طور کامل به پرستارش وابسته است (کسی که به او غذا می‌دهد)، نوعی حس اعتماد و آسایش از طریق این تحریک دهانی در او رشد می‌یابد. تعارض اصلی در این مرحله، فرایند از شیرگرفتن است- بچه باید وابستگی کمتری به پرستارش پیدا کند. اگر تثبیت در این مرحله اتفاق افتد، فروید معتقد است که فرد در آینده با مشکلاتی از قبیل وابستگی یا پرخاشگری روبرو خواهد شد. تثبیت دهانی می‌تواند به مسائلی در خوردن، آشامیدن، سیگارکشیدن یا ناخن جویدن منجر شود.
اگر مراحل تثبیت دهانی با موفقیت سپری شوند، شخصیت سالم در فرد حاصل می‌گردد. و در صورتی که مشکلی در هر یک از مراحل تثبیت دهانی صورت گیرد و آن مشکل حل نشده باقی بماند، اصطلاحا می‌گویند که فرد دچار “تثبیت” شده است. تثبیت به معنای ماندگاری فرد بر روی یک مرحله روانی- جنسی است و تا وقتی که حل نشود فرد در آن مرحله گرفتار می‌ماند. فردی که در مرحله دهانی تثبیت شود امکان دارد بیش از حد ممکن به دیگران وابسته باشد و به دنبال تحریک دهانی از طریق سیگار کشیدن، نوشیدن و یا خوردن باشد.